Een mens die nadenkt over wie hij is, betrekt daarbij meestal het verleden: welke rol spelen mijn opvoeding, mijn jeugd, mijn ervaringen, mijn keuzes in wie ik vandaag ben? In het eerste jaar van mijn studie schreef ik een paper met de (verplichte) titel 'Maak ik mijn leven zelf of word ik geleefd?'. Als ik lees wat ik toen schreef, merk ik op dat ik sommige dingen nu heel anders zie dan toen. Toch vraag ik mezelf niet af: wat is de waarheid? Ik accepteer dat ik op verschillende momenten in mijn leven op verschillende manieren betekenis geef aan gebeurtenissen in dat leven. Ik accepteer dat mijn identiteit niet vastligt, dat ik er geen grip op kan krijgen en dat er alleen in mijn leven een heleboel dingen zijn die ik nooit helemaal zal kunnen vangen in taal, gedachten, gevoelens.
Een paar dagen geleden kreeg ik van iemand een kopie van "Het geheim van het lege midden" van Theo Witvliet toegestuurd (voor de duidelijkheid: ik heb het nog niet gelezen). Witvliet schetst in dit boek onder andere de gevolgen van de verstarring van godsdienst, doordat God en de gelovigen worden gevangen in traditie. De christelijke identiteit, het midden wordt daardoor vooringevuld en onveranderlijk.
Dat stemt me tot nadenken: die verstarring lijkt me mede-oorzaak van mijn probleem, mede-oorzaak van de boosheid waar ik over sprak in een vorig blog, mede-oorzaak van mijn niet begrijpen van God of geloof. Als ik kijk naar alle gedachten die ik mezelf heb toegestaan de revue te laten passeren, dan ben ik verguld met dat beeld van het lege midden. Of, zoals ik het in de afgelopen dagen een aantal keren heb uitgedrukt: ik vind troost in de complexiteit der dingen. Ik heb het gevoel dat mijn "spirituele midden" bezet of zelfs vervuild geraakt door absolute waarheidclaims van medegelovigen. Ik zal opnieuw moeten leren mezelf te verhouden met de idee God. De moeilijkste overweging hierbij lijkt mij: hoe groot is dat midden eigenlijk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten