Zo af en toe kom ik weer eens wat tegen, dat mij oproept te geloven in goddelijke interventie als gevolg van gebed. Als ik ergens mee worstel, dan is dat het wel.
Vanmiddag lag ik in de tuin te slapen, in het zonnetje. Heerlijk. Ik zou elke dag wel zo in het zonnetje willen zitten. De boer om de hoek vindt dit waarschijnlijk een minder goed idee.
Ik begrijp heus wel dat het niet elke dag in Nederland zo warm kan zijn, tenzij het klimaat op onze planeet rigoureus verandert. Dat zou waarschijnlijk een Holland-in-zee veroorzaken, dus thanks-but-no-thanks. Mijn punt is dan ook: er zijn zomerse dagen waarop in de stad uitbundig gedankt wordt voor het fijne ijscoweer, terwijl de agrariërs in de regio zuchten om een beetje regen. Wat moet ik me in zo'n situatie voorstellen van goddelijke interventie als gevolg van gebed?
Sommige mensen vinden dat God, zo die bestaat in de vorm die mij tot nu toe is geleerd, moet worden betrokken bij iedere beslissing in ons leven. Je huis verkopen, een andere baan zoeken, een vakantie boeken, etcetera. Ik weet het niet, hoor...
Er zijn ook mensen die claimen dat hun gebed voor kinderen het leven van die kinderen daadwerkelijk verandert. Ook daarvan zeg ik: ik weet het niet, hoor. Ik wil het ZO graag geloven, maar ik vermoed dat een kwartier mediteren over de bewuste kinderen, of een brief schrijven aan die kinderen hetzelfde effect zou hebben. Omdat het mensen betrokken maakt op die kinderen, hun levens ze aan het hart gaan, ze van zich zullen laten horen aan deze kinderen. Dat dát een verschil maakt, daar durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wat is er mis mee als ik in mijn leven in de eerste plaats nastreef: blijdschap, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, zelfbeheersing. Moet ik dan per se God bidden om de context waarin ik die zaken nastreef? Het lijkt me tijdverspilling aan beide kanten.
En, als ik dan ga bid, zou ik dan niet vooral richting mezelf moeten bidden, zodat mijn levenshouding te verbetert? Het lijkt me zoveel nuttiger dan God te bidden of hij de hongerigen in Afrika voeden wil, of de bejaarden in het bejaardentehuis nabij wil zijn. Ik krijg van dat soort gebeden een alleswordtnieuwsyndroom: "stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw".
Ondertussen leunt de mens nog eens achterover in zijn luie stoel: God zal het wel oplossen. Jaja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten